Rozdział 1

   Znowu zaspałam.Przecieram oczy i spoglądam ponownie na zegarek.Pokazuje  7:35. Wstaje  z łóżka i idę  do łazienki. Pociągam za klamkę, ale drzwi  są zamknięte.Alan jak zwykle wstaje pierwszy i mnie nie budzi.Siadam pod drzwiami, opieram się o zimną ścianę i czekam.

   Po 10 minutach Alan wychodzi z łazienki i szturcha mnie stopą, a ja pokazuje mu język.Zawsze się tak przedrzeźniamy.Naciągam wczorajszą bawełnianą koszulę i zakadam luźne, przetarte jeansy.Nie przykładam dużej uwagi do wyglądu.Szczególnie ładna też nie jestem.Mam duże brązowe oczy,mały nos i kasztanowe włosy za ramiona.Na lewym przedramieniu ma bliznę w kształcie trójkąta.Tata mi mówi, że jak byłam mała to ugryzł mnie pies.Ja jednak nie wierzę mu w te bajeczki.Czuję, że jest coś o czym mi nie mówi.
Tak jak o mamie.Nie rozmawiamy o niej, bo rany są ciągle bardzo głębokie.Zginęła w wypadku samochodowym jak miałam rok.Nic o niej nie wiem.Czuję jednak że jestem inna.Nie twierdzę że to źle.
    Szybko myję zęby i zbieram brudne ubrania mojego brata,Włosy, które mam w wiecznym nieładzie czeszę w luźny warkocz.Wracam do mojego pokoju i pakuje książki do torby.Schodzę na dół.Świetnie, Alan mnie zostawił i poszedł sam.Idę do kuchni.Tata też już wyszedł, ale na stole leży jego gazeta.Nagłówek brzmi:Pierwsza olimpiada zimowa w Stayland w 2098 roku.Odkładam gazetę na stół.Wkładam moje czarne glany,skórzaną kurtkę i wychodzę z domu.Po drodze mijam mojego sąsiada Pana Browna.Jest łysiejącym czterdziestolatkiem.Jest bardzo miły jak na swój wiek.
   Do szkoły nie mam daleko.Idę 10 minut i widzę szary i smutny budynek, w którym mam spędzić  resztę tego dnia..Odkładam rzeczy do szafki.Biorę jedynie architekturę rysunku i idę do klasy.Otwieram drzwi i słyszę:
-Panna Jonshon ! Znowu spóźniona. - mówi nasz nowy nauczyciel pan Tawner
-Tak, ale..
-Siadaj.
    Robię obrażoną minę i idę do mojej ławki na samym końcu sali.Jak ja nienawidzę tego gościa.Przez niego mój ulubiony przedmiot stał się strasznie nudny.Kocham rysować i nie skromnie powiem że jestem w tym bardzo dobra.Siadam obok mojej przyjaciółki Selen i spisuje temat.Już mam ochotę położyć się na ławce i pójść spać, gdy nagle słyszę głos naszego nauczyciela:
-... jedyny dotąd Wehikuł Czasu został wynaleziony w Nendley.Stoi on teraz w słynnym Muzeum Narodowym w naszym mieście.Niestety jest aktualnie zepsuty, więc podróże w czasie są niemożliwe.
Nikt nie próbował go naprawiać, ponieważ ludzie boją się skutków.
   Przestaję słuchać.Ciekawe czy są ludzie, którzy podróżowali kiedyś w czasie.Nagle do głowy przyszedł zwariowany pomysł.Brzmi dzwonek.Wszyscy wychodzą, oprócz mnie,Sel i Martina - mojego przyjaciela.Gdy zostajemy sami w klasie mówię do nich:
-Co wy na to żeby wybrać się do Muzeum i zobaczyć Wehikuł Czasu?
   Robią bardzo zdziwione miny.Wszyscy wiedzą że słynna z rysunku Kristen nie interesuje się nauką.Ja jednak uśmiecham się do nich podejrzliwie i wychodzę z klasy.



Komentujcie,mówcie co jest źle itd.Muszę jeszcze ćwiczyć ale może się Wam spodoba ;))