Rozdział 5

    To co tam zobaczyłam bardzo mnie zdziwiło.Spodziewałam się , hmm no nie wiem, statków kosmicznych albo jakiś wielkich urządzeń, a zobaczyłam zupełnie co innego. Szare ulice,smutne,opuszczone domy.Zupełnie jak u nas. Po chwili ujrzałam w ciemności wielkie zielone oczy.Ogromny,czarny pies powoli szedł w nasza stronę. Nagle zaczął biec prosto na nas.Z przerażeniem patrzyłam jak się zbliża.Już po nas - pomyślałam.Zamknęłam oczy i czekałam na śmierć.Nic się nie wydarzyło.Spojrzałam i zobaczyłam bestię leżącą na ziemi.Popatrzyłam na Jacka.Jest tak samo przerażony jak ja.
-Co wy tu robicie? - Wzdrygnęłam się. Powoli się odwracamy i widzimy dziewczynę, która uratowała nas przed wielkim psem .Ma ciemne czarne włosy i zielone oczy.Jej cera jest jasna, a policzki ma zaczerwienione z zimna. Ma na sobie spodnie moro i czarną koszulkę na ramiączka.
-Chyba dostaliście silnego szoku.-dziewczyna odzywa się znów.
-My...my nie jesteśmy stad. Jesteśmy z...-mówię
-Z zewnątrz ? Jak?
-Jack naprawił pilota.W ogóle to kim ty jesteś?
-Mieszkam tu od 12 lat razem z moim bratem.Otworzyłam portal w wieku 6 lat i wzięłam Mike ze sobą.Nie potrafiliśmy stąd wrócić. Odtąd żyjemy razem z naszą "mamą".To ona nas wychowała.Mam na imię Susan.
-Jestem Kristen,a to jest Jack.
-Po co przyszliście?
-Moja mama gdzieś tu jest.
-O ile nie została zabita przez wielkiego,czarnego psa! - mówi z podnieceniem Jack- Co to w ogóle było?
- To był Noger. W naszym świecie to norma.Moja mama hoduje takiego. Tylko na razie jest mały. Tu można znaleźć dużo strasznie...
-Susan!
-Super. Musiał przyjść. To jest Mike.
  Chłopak podbiegł do nas. Ma jakieś 17 lat i wygląda zupełnie jak Susan. Czarne włosy spływające po czole. Ciemne, zielone oczy i uwodzicielski uśmiech. Jego twarz porywają liczne blizny,ale nawet z tym wygląda jak model.
-Kogo tym razem znala... - Przerywa. Jego wzrok zatrzymuje się na mnie. Znowu się czerwienie.- Znalazłaś anioła?
- Nie ekscytuj się braciszku. Nie widzisz że ma chłopaka?
-Co? - Nagle zrozumiałam o co chodzi. Ciągle trzymam rękę Jacka. Natychmiast ją puszczam i czerwienie się bardziej. - Nie jesteśmy razem.
- To co ty na to, żeby by...
-Zamknij się juz. - karci go Susan. - Jeśli chcecie podróżować w naszym świecie to potrzebna Wam broń.
-Broń? Super - wola z podnieceniem Jack.
-Chodź księżniczko. Czuję, że będziesz dobrze strzelać z łuku.- Mike łapie mnie za rękę. Mam ochotę mu przywalić. Powstrzymuje się i kątem oka patrzę na Jacka. Rozmawia z Susan. Denerwuje mnie ta dziewczyna. Przyczepiła się do mojego przyjaciela. Nie, nie jestem zazdrosna. Po prostu w ogóle jej nie znamy. A jeśli ona jest potworem? Jak ten pies. Nie , raczej nie. W końcu nas uratowała.Chyba, że zrobiła to, żeby zdobyć nasza sympatie i nas zjeść.
  Przez cala drogę ukradkiem spoglądam w ich stronę. Jack chyba ja polubił. Dlaczego ja o nim myślę ? Nigdy nie myślę o chłopakach.
-Żyjesz ? - to Mike. Jego głos wyrywa mnie z zamyślenia.
-Tak.
- Co jest? Boisz się?
-Nie.Jest mi smutno , że jestem tak daleko od osób które kocham.
-Przykro mi Kristen. Spokojnie, zaraz o tym zapomnisz , gdy tylko dojdziemy na miejsce.
 Uśmiecham się . Mike jest naprawdę  bardzo miły.
   Po chwili dochodzimy na miejsce. Magazyn jest olbrzymi. Wchodzimy do środka. Półki są  wypełnione po brzegi różnymi rodzajami  broni. Fajnie się tutaj bawią- myślę.
- Oto nasz magazyn- odzywa się Susan.- Według mnie Jack, twoja bronią będzie miecz. Kris, ty idź z Mikem po łuk.
   Oddalają się. Idę do stoiska z łukami. Nagle widzę jakiś blask. Mój wzrok pada na srebrna bron. Biorę ja do ręki. Jest idealnie wyważona. Jest moja. Obok łuku leża strzały. Ta bron jest dla mnie idealna.
-Dobry masz gust. - Słyszę glłs Mike. Zapomniałam , że jest obok mnie. Jego głos jest taki spokojny.
- Spodobał mi się ten łuk.
- Jest idealny dla Ciebie.
-Jest mój.
-Tak. Jest twój. - Mike śmieje się cicho. Wygląda jak piętnastolatek.- Masz kołczan.
-Dzięki. To już jest moje?
-Tak.
-Dziękuję.
   Znów spoglądam w stronę Susan i Jacka. Widać, że dobrze się bawią. Mam ochotę się rozpłakać.
-Podoba Ci się.
-Tak, ten łuk jest pię...
Nie. - przerywa mi i się uśmiecha. - Chodzi mi o Jacka.
  Rumienie się.Teraz często mi się to zdarza.
-To nie prawda. - Nie wiem czy ma racje . wydaje mi się że nie. - To mój przyjaciel. Po prostu mi na nim zależy.
-Idziemy? -Mike wyciąga do mnie rękę. Chwytam ja. Nie wiem dlaczego. Zaczynam drżeć. Zrobiło się zimno. Susan i Jack dochodzą do nas.Mój przyjaciel trzyma w dłoni długi ,srebrny miecz.
-Rozpalmy tu ognisko. -Mówi Mike.
   Razem z Susan wychodzi na dwór żeby.zebrać drwa. Jack podchodzi do mnie.
-Jak się czujesz?
-Chyba dobrze.
-Zimno Ci.
-Trochę. Nie przejmuj się.
  Nic nie mówi. Podchodzi do mnie i łapię mnie za rękę.Stoimy w ciszy i nagle Jack przyciska mnie do siebie.Jest cudownie. Teraz już nic nam nie przeszkodzi. Nic nie zniszczy tej chwili.
-Kristen!!! -Słyszę głos Susan. Energicznie odsuwam się od Jacka. Jestem taka zła na nią.
   Biegniemy do wyjścia. Susan płacze,a z jej ramienia sączy się krew.
-Co się stało ?
-Porwali Mike. - Mówi przez łzy.
-Ale kto go porwał?
-Duchy pustyni.
  Susan płacze jeszcze przez chwile i nagle osuwa się na ziemie.



---------------------------------------------------------------

Rozdział trochę walentynkowy.Długo nie dodawalam bo szkoła.Ale teraz mam ferie i mam nadzieję, że będę dodawać częściej.No więc tak komentujcie,rozgłaszajcie itp . Mam nadzieję, że Wam się spodoba ;)